Tegenwoordig woon ik alleen in een rustieke boerderij diep in het platteland. Door alleen te wonen kan ik mijn eigen ritme volgen. Ik ga slapen als ik moe ben, ik sta op als ik wakker word. Mogelijk ga ik naar buiten en geniet van de rustige sfeer van de dageraad voordat de zon is opgekomen. Er is iets magisch aan dat vroege ochtendgevoel: de kalme lucht, de complete stilte en de koelte, want op dit moment is het zomer en naarmate de zon opkomt en de dag vordert, zal de temperatuur stijgen. Het loopt hier momenteel op tot halverwege de dertig.
De seizoenen zijn hier heel verschillend: de zomer is heet, de winter is koud, de lente is nat, en de herfst is mistig. De vegetatie verandert overeenkomstig. Op dit moment is het hier rondom net een zee van licht goud. En dan, in de verte, zijn de bomen, want in wezen, woon ik in een klein bos, in een klein bosgebied.
Afgestemd op de seizoenen, afgestemd op het land, bewust van de lucht, de maanfasen, de sterren 's nachts, het veranderende weer. Als het gaat regenen komt het meestal uit het westen en je kunt de wolken in de verte zien samenpakken voordat ze arriveren. En je kunt het voelen in de lucht. Eigenlijk hebben we op dit moment regen nodig. We zitten midden in een lange droogteperiode. De planten zijn allemaal erg dorstig.
Ik ben erg afgestemd op de planten. Net als mijn moeder ga ik met ze praten, luister naar hun behoeften en denk na over hun levens, hoe verschillend ze zijn.
Ik denk dat ik in zekere zin een soort van anachronisme ben, want dit moet de manier zijn waarop de mensen lang geleden leefden. Leven in een levende wereld, omringd door geesten van de een of andere soort, hun effecten gewaarworden, hun invloed, hun behoeften, voelen dat ik deel uitmaak van deze natuurlijke wereld, met al zijn verschillende stromingen die samenvloeien of uiteenvloeien, voortdurend in beweging.
Het is heel anders dan het leven in een stad. Ik heb lange periodes dat ik helemaal niemand zie. In een normaal jaar zouden er zomergasten zijn. Mensen komen en blijven een tijdje - maar tot nu toe is er maar één geweest dit jaar, vanwege het virus.
Er is iets heel helends aan de eenzaamheid. Ik hoef niet op retraite te gaan, mijn leven is een retraite. Ik leef dicht bij de geesten en blijf in harmonie met de seizoenen, een beetje zoals een oude Taoïst.
Ik heb niet altijd zo geleefd en niemand kan de toekomst voorspellen, maar op dit moment is dit wat mij is toebedeeld. Accepteren wat je is toebedeeld is een fundamenteel onderdeel van een spiritueel leven.
De volgelingen van Boeddha werden bikkhus genoemd, wat in wezen betekent: iemand die aanvaardt wat hem wordt toebedeeld.
De grote Zen meester Dogen schreef een baanbrekend essay genaamd Genjo Koan. De term koan in Dogen's geschriften betekende in wezen: aanvaarden wat je is toebedeeld.
Amida Boeddha is de Boeddha van Al-Acceptatie. Accepteren wat komt, elke dag ons dagelijks brood, dit is de basis voor een gezond spiritueel leven.
Vandaag zijn er een paar rimpelingen van een witte wolk, hoog in de blauwe lucht. Misschien valt er binnenkort een druppel regen en worden de planten weer vrolijk. In de tussentijd genieten we allemaal van wat we hebben.
Namo Amida Bu Hartelijk dank
Dharmavidya David
Geplaatst door Tineke Osterloh op 24 juli 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Replies