We hebben het stadium van de coronaviruscrisis bereikt waarin de lockdown geleidelijk wordt versoepeld. Het reizen wordt opnieuw, beetje bij beetje, vrijgegeven. Barrières worden opgeheven zodat mensen kunnen overkomen en hun geliefden kunnen ontmoeten.
Ik heb net een verslag gelezen over steden die op het grensgebied liggen, zoals Bazel, waar Duitsland, Zwitserland en Frankrijk elkaar ontmoeten. Een gedeelte van de stad ligt dus in elk van de drie landen. Mensen zijn gewend om van het ene naar het andere land te verhuizen, gewoon als onderdeel van hun dagelijkse routine. Toen de barrières werden opgeworpen en we ons land niet mochten verlaten, konden de ouders hun kinderen soms niet zien en konden de geliefden elkaar niet ontmoeten. Het was een grote beperking. Gescheiden zijn van degenen die je liefhebt is een van de acht kwellingen die de Boeddha opsomt als hij het heeft over dukkha in de Vier Edele Waarheden. Nu gaan de barrières open en kunnen de mensen elkaar weer bereiken.
Dit deed me denken aan een tijd geleden toen ik in Japan was; en ik ging naar de Taima-dera-tempel. Ik werd in de tempel begroet door een jonge priester die me kende van toen hij op een van mijn colleges aan de universiteit van Bukkyo was geweest. We waren erg blij om elkaar te zien en hij bood me aan om de tempel te bezoeken. Dat was een voorrecht en een voordeel, want hij kon me meenemen naar plaatsen in de tempel die niet altijd toegankelijk waren voor mensen die gewoon als toerist kwamen. Dus hij leidde me rond en het was erg leuk; en hij zei: "Wil je het standbeeld van Honen zien?"
Nou, Honen Shonen, een van mijn grote helden, Honen Shonen was de grote popularisator van het Zuiverlandboeddhisme in Japan. Het was als resultaat van Honen's werk dat de hele Kamakura-reformatie van het boeddhisme plaatsvond. Niet alleen de oprichting van de Zuiverlandschool, maar ook de opkomst van Rinzai Zen, Soto Zen, Nichiren, enzovoorts. Honen had dus een grote invloed op de geschiedenis van het boeddhisme in Japan. Hij was een soort keerpunt. Hoe dan ook, een grote held voor mij.
En dus: "Ja, natuurlijk, zou ik graag het standbeeld van Honen zien!" En we gingen over de middenweg naar een hoek van de tempel en hij nam me mee naar een kleine plek, en hij zei: "Ga alsjeblieft hier zitten," en ik ging in deze ruimte zitten. We waren alleen en hij liep naar de overkant en hij verwijderde een scherm; en daar was het standbeeld van Honen. Het was uitgehouwen in hout, het hout was met de jaren erg donker geworden. Dus, een levensgroot beeld. De traditie is, dat het bij leven werd gesneden door een ervaren houtsnijder die een toegewijde van Honen en van het Zuiverland was, maar hij sneed het in het geheim en hij maakte veel waarnemingen van Honen en dan ging hij het beeldhouwwerk maken; en uiteindelijk produceerde hij dit standbeeld, een levensgroot beeld. Toen het gemaakt was, werd het aan Honen cadeau gedaan en volgens de Japanse traditie werd Honen uitgenodigd om de ogen erin te schilderen. Ze zeggen dat als je de ogen van een beeld inschildert, het beeld tot leven komt. Ik zat daar - daar was het beeld, zittend op de vloer zoals ik, levensgroot - ik barstte in tranen uit. Het was alsof de barrière was opgeheven. We hadden elkaar mogen ontmoeten. Niet alleen over een nationale grens, maar door de eeuwen heen. Iets van Honen kwam die dag in mij. Ik zal het nooit vergeten.
Dank u wel. Namo Amida Bu
Dharmavidya David
Geplaatst door Tineke Osterloh op 7 november 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Replies