Er bestaan echt een aantal belangrijke raakvlakken tussen de spirituele praktijk en de kunst. In feite zou men kunnen zeggen dat spirituele praktijk de ultieme kunst is. Net zoals we muziek, schilderkunst en poëzie hebben en verschillende andere vormen van kunst, die elk een specifiek medium hebben, is de spirituele praktijk de kunst waarin het medium gewoonweg het leven zelf is.

Kan men van zijn leven een kunstwerk maken? Zelfs in deze uitspraak of vraag zit een soort paradox. Een kunstenaar is, zo kunnen we zeggen, iemand die van een stuk steen een beeld maakt. Maar de kunstenaar zijn aanvoelen is er wel één waarin hij het aanvoelt alsof hij er niet helemaal zelf voor zorgt dat de steen in een standbeeld verandert. Hij of zij is op een of andere manier geïnspireerd. Als de kunstenaar naar het blok steen kijkt, komt er een soort van visie tot hem. Als de schilder voor zijn doek staat, weet hij op dat moment niet precies hoe de voltooide kunst eruit gaat zien. Het is niet hetzelfde als het produceren van spullen in een fabriek. Er gaat een, zoals we zeggen, creatief proces plaatsvinden. En in het creatieve proces heeft de kunstenaar niet de volledige controle over wat er gebeurt. Niet alleen de verf en het materiaal voor de productie van het kunstwerk, maar de kunstenaar zelf is een van de materialen en er komt iets op, dat als het ware krachtiger is dan het individu zelf. En het gevoel geïnspireerd te zijn op deze manier voelt niet aan als het inzetten van eigen talent of eigen kunnen. Zeker, de kunstenaar heeft talent en heeft wel degelijk mogelijkheden, maar er werkt iets door hem heen.

Ik ben niet goed in schilderen of beeldhouwen of in een van deze dingen, maar af en toe schrijf ik poëzie. Op een keer ging ik op een eenzame plek zitten, misschien gedurende tien dagen - of was het een week, ik kan het me niet herinneren. Ik ging naar een heel geïsoleerd huisje en ik had een retraite en ik heb veel beoefening gedaan. Wat ik niet verwachtte was dat ik gedichten zou gaan schrijven. Plotseling kwam er een stroom van gedichten. Ik werd om drie uur 's nachts wakker met een volledig gevormd sonnet in mijn hoofd en ik hoefde het alleen maar op te schrijven. Waar kwam dat vandaan? Ik zeg dit ter illustratie van de manier waarop men een voertuig wordt voor een of andere kracht of invloed, of "de muze", of hoe je het ook wilt noemen, die niet aanvoelt alsof je het zelf bent, maar die handelt middels jou of via jou of waarmee je in relatie staat.

Zelfs het produceren van een podcast is ook zo een beetje. Als ik erover begin te zweten en denk: "Ik moet een podcast produceren voor overmorgen" en ik zit vast in het produceren van een perfecte podcast, dan werkt het niet. Op de een of andere manier moet ik me overgeven aan het proces. Ik begin iets, wetende dat wat ik eerst doe slecht zal zijn - onvoldoende zal zijn. En dan verlaat ik het. En dan slaap ik, en dan word ik wakker, en dan produceer ik iets - en daar is het!

Spirituele beoefening, welke vorm het ook aanneemt, tot welke religie het ook behoort, welk systeem het ook volgt, of het nu boeddhistisch is, of het nu Tibetaans of Japans is of Zen of Zuiverland of Sadhana's of wat het ook is, het respecteert deze kracht. Er is sprake van een soort overgave, maar het is geen passieve overgave, want er moet ook een ijverige inzet zijn. Men wordt als de goede dienaar van die kracht die doorstroomt.

Dus de spirituele praktijk is de kunst van het leven, een levende kunst. Het levert geen statisch beeld op; de stenen figuur zingt en danst. De kracht waarmee het dat doet is iets waar we het grootste respect voor moeten hebben. En in Zuiverland drukken we dat respect uit als Namo Amida Bu.

Namo Amida Bu

Dank u wel.

Dharmavidya

David

Geplaatst door Tineke Osterloh op 12 augustus 2020  en vertaald door Vajrapala

You need to be a member of David Brazier at La Ville au Roi (Eleusis) to add comments!

Join David Brazier at La Ville au Roi (Eleusis)

Email me when people reply –