In de jaren negentig heb ik een boek uitgegeven met de naam Beyond Carl Rogers. Carl Rogers was één van de meest invloedrijke psychologen van de 20e eeuw en ik had hem al een aantal keren ontmoet. Zijn ideeën, zijn principes, zijn enthousiasme, zijn van grote invloed geweest op mij, mijn denken, mijn werk, mijn leven.
Rogers had het idee dat, als er een bepaald klimaat van psychologische voorwaarden was, er noodzakelijkerwijs een constructieve persoonlijkheidsontwikkeling zou volgen. Deze voorwaarden waren onder andere accurate empathie, onvoorwaardelijke positieve waardering en een soort van authenticiteit die hij congruentie noemde.
In het boek Beyond Carl Rogers, dat een soort eerbetoon was, omdat Rogers een zeer wetenschappelijke manier van denken had en hij altijd hoopte dat zijn werk een springplank zou zijn, die door andere mensen zou worden overstegen, bracht ik in het boek de geschriften van een tiental uitstekende beoefenaars en theoretici bij elkaar, die allemaal, net als ik, beïnvloed waren door Rogers' werk.
Ik heb zelf ook een hoofdstuk in het boek. Mijn hoofdstuk werd genoemd: De noodzakelijke voorwaarde is liefde. Het punt was, in de eerste plaats, die onvoorwaardelijke positieve waardering, accurate empathie: dat is in een soort technisch-psychologisch jargon de woorden die in wezen verwijzen naar liefde. Het belangrijkste in het leven is liefde.
Er was echter een kronkel in de manier waarop ik dit presenteerde, en die kronkel maakt sindsdien deel uit van mijn denken en is verder ontwikkeld in een later boek genaamd Liefde en haar Teleurstellingen. De kronkel is dit: In de theorie van Rogers is het zo dat als je deze voorwaarden ontvangt, als je liefde ontvangt, er noodzakelijkerwijs sprake is van een constructieve persoonlijkheidsgroei. Maar wat ik suggereerde was dat het niet zozeer gaat om het ontvangen van liefde, maar om het kunnen liefhebben en het ervaren dat onze liefde wordt ontvangen. Dat is het belangrijkste.
In principe was mijn theorie: Mensen worden geboren om lief te hebben. We komen in deze wereld van omstandigheden. We hebben een ingebouwde neiging om lief te hebben, om te omhelzen, om uit te reiken, om met de andere mensen in deze wereld om te gaan en niet alleen met de mensen - de planten, de dieren, de kosmos, alles.
We zijn wezens die gebouwd zijn op liefde, en we willen liefhebben, het is ingebouwd dat we willen liefhebben. Maar, natuurlijk, deze liefde loopt tegen allerlei omstandigheden aan. Het stuit op de moeilijkheden van deze materiële wereld. Het stuit op wat boeddhisten conditionaliteit noemen; en deze confrontatie is frustrerend, moeilijk en storend, en zo vaak leidt liefde tot teleurstelling. We proberen anderen lief te hebben, maar ze lijken onze liefde niet te ontvangen; en dat is natuurlijk deels gewoon een kwestie van stijl. Ze ontvangen onze liefde niet op de manier die we verwachten. Misschien ontvangen ze het wel op een andere manier, maar we herkennen het niet. Hoe dan ook, het is frustrerend.
Dus, deze theorie, die zegt dat we geboren zijn om lief te hebben en dat ons leven in deze geconditioneerde wereld er één is die moeilijkheden oplevert in deze opdracht om het voornemen om lief te hebben uit te voeren, is er een die ik al vele jaren met me meedraag.
In de praktijk van het Zuiverland Boeddhisme drukken we onze liefde uit en onze liefde wordt nooit teleurgesteld als ze gericht is op Amida. Amida is de Boeddha van Totale-Aanvaarding. Hij ontvangt onze liefde zonder enige hindernis in de weg te leggen. Dit is het basismechanisme van de nembutsu. In de nembutsu aanroep ik Amida met al mijn liefde en die liefde wordt ontvangen.
Dank u wel. Namo Amida Bu
Dharmavidya David
Geplaatst door Tineke Osterloh op 9 september 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Replies