Dus hoe ga ik verder met het leven van de vier nobele waarheden van het moment? Nou, ten eerste, er is dukkha, en we zitten allemaal in het midden van een specifieke dukkha, en dat is de pandemie. Frankrijk is behoorlijk zwaar getroffen, en hier ben ik, in Frankrijk. Ik had de kans om terug te gaan naar Engeland - de Britse regering waarschuwde ons "kom nu terug of je kunt niet meer terug komen". Op dat moment moest ik een snelle beslissing nemen en ik besloot dat ik beter kon achterblijven, wat ik heb gedaan, en nu is het onmogelijk om terug te gaan, dus hier ben ik dan.
En gisteren ontdekte ik, toen ze de kaart publiceerden, dat er verschillende zones van Frankrijk zijn, waarvan sommige meer geïnfecteerd zijn en andere minder en ik ben in een van de rode zones, dus ik moet voorzichtig zijn. Dit is dukkha, we zitten hier allemaal samen in. Dukkha is voor iedereen hetzelfde, maar dan is er nog samudaya.
Samudaya is hoe je op dukkha reageert. Dus iedereen zit in een unieke situatie. Sommige mensen zijn ziek, sommige mensen verzorgen de zieken, sommige mensen zitten thuis vast zoals ik, en sommige mensen werken nog steeds om de bevolking te voeden, dus er zijn veel verschillende situaties en nog meer verschillende persoonlijke reacties.
Zodra we in deze dukkha-situatie zitten, komen er een heleboel dingen naar boven. Het kan bijvoorbeeld woede zijn. Sommige mensen protesteren tegen de beperkingen van de lockdown, andere mensen zijn boos op de mensen die de lockdown niet serieus genoeg nemen. Je zou aan beide kanten van het hek kunnen staan en nog steeds boos zijn. En hebzucht. Mensen zijn over elkaar heen gevallen bij het kopen van wc-rollen en dit soort dingen. Dus, hebzucht, haat en waanideeën komen naar boven op een moment als dit en ik heb een hele reeks impulsen en emoties gevoeld met betrekking tot de crisis.
Soms voel ik me best gelukkig. Het is echt fijn om alleen te zijn, om wat rust te hebben. Alle problemen van de wereld zijn verdwenen. De normale moeilijkheden van het dagelijkse leven zijn in zekere zin tot een minimum gereduceerd. En dan zijn er tegelijkertijd mensen waar ik om geef die ziek zijn geweest, leden van de Sangha, hoewel ze niet getest zijn op het virus, ik heb het gevoel uit de symptomen die ze beschreven hebben, dat ze het virus gehad hebben. Dit is een akelige vorm van lijden, dit is geen grapje.
En gewoon in het algemeen, elke strijd van mensen waarover je leest in het nieuws, de menselijke verhalen, er zijn een aantal verbazingwekkende dingen aan de hand, een deel goed, een deel slecht, en men krijgt er telkens een reactie op, en zo komt er een heleboel naar boven. Dit is samudaya. Soms lees je Twitter en het is alsof men probeert je op te hitsen richting woede over wat er aan de hand is. Je merkt deze dingen op, je merkt dat het gevoel opkomt.
Nirodha, hoe ga je daarmee om? Nou, dat is het grote, nietwaar? "Namo Amida Bu", dezelfde manier waarop ik met alles omga (haha). Namo Amida Bu. Zoals mijn moeder zou zeggen: " come hell or high water" je moet erdoorheen. En ik heb veel geluk - Namo Amida Bu - ik heb mijn geloof. Ik heb een stevige rots. Ik heb iets dat me door al die ups en downs heen draagt, al die emoties, die komen en gaan. Namo Amida Bu. Er gebeurt iets goeds. - Namo Amida Bu. Er gebeurt iets slechts - Namo Amida Bu. Het is allemaal hetzelfde op die manier. Dus, het geloof is een soort van constante, ook al neemt het geloof verschillende vormen aan omdat het verschillende situaties opvangt en met verschillende dingen wordt geconfronteerd, en toch - Namo Amida Bu.
Dus, ik voel me erg gelukkig in dat opzicht. Er is een soort meta-niveau van geluk. Ook al ben ik soms terneergeslagen, of ben ik soms opgetogen, toch wordt dat allemaal een beetje in een luchtbel vastgehouden en wordt die luchtbel door de Boeddha vastgehouden. En als ik Namo Amida Bu zeg, "Namo" - dan is de ‘ik’ hierin slechts onbetekenend. "Amida Bu" - er is een groter plaatje. Er is een groter verhaal. Ik ben een klein deeltje in een gigantische voorstelling. Het is niet aan mij om het hele verhaal te kennen.
Dus, Namo Amida Bu zet me op het pad, mijn pad, op mijn weg, in mijn situatie, midden in de dukkha, die door iedereen wordt gedeeld.
Namo Amida Bu Dank u wel.
Dharmavidya David
Geplaatst door David Brazier op 16 mei 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Replies