EIGEN-KRACHT LEIDT NAAR ANDERKRACHT
Het doel van zelfkracht is om zichzelf te doven. Zelfkracht Boeddhisme is een soort van uitroeiingsboeddhisme: door de kracht van het zelf, het zelf tot nul-conditie brengen. Wanneer het zelf nul is, is alles wat niet zelf is (d.w.z. ander) eindeloos. Dus, in principe zou succes op het zelfkrachtpad in principe leiden tot anderkracht en dit is vaak het geval in het leven van echte heiligen. Veel van de grote Zuiverlandmeesters begonnen op een zelfkrachtpad.
GEMAKKELIJK IN HET BEGIN
Zelfkrachtpraktijken zijn in het begin gemakkelijk, maar worden steeds moeilijker naarmate men verder gaat, en worden steeds moeilijker naarmate men het doel nadert. Zo leidt zelfkracht uiteindelijk tot een cruciale ervaring van wanhoop. Aan de andere kant van deze wanhoop ontdekt men een andere kracht.
Zelfkracht is in het begin relatief gemakkelijk omdat het mogelijk is om zichzelf te trainen en ongezonde gewoontes op te geven. Zo ziet men resultaten. Men leert ook om wat evenwicht en stabiliteit in de geest te brengen en dit is nuttig in een groot aantal situaties, waarbij men paniek op afstand houdt. Men leert enige wijsheid en het komt goed van pas. Al deze winsten en voordelen zijn echter in wezen werelds en dienen nog steeds om het zelf-ego te ondersteunen. In zekere zin is het ego zichzelf aan het bijschaven in plaats van zichzelf af te brokkelen. De beoefenaar wordt bemoedigd door het zien van de voordelen, maar als hij of zij een oprechte spirituele intentie heeft, voelt hij of zij zich ongemakkelijk dat hij of zij zichzelf perfectioneert in plaats van over het zelf heen te komen. Anderen nemen gewoon genoegen met een aantal praktijken die het wereldse leven ten goede komen.
EGO SLAAT TERUG
Bovendien slaat het ego op subtiele wijze terug, op een wijze die we over het algemeen spiritueel materialisme noemen. Men raakt gehecht aan en is trots op de eigen praktijk - de praktijk die zogenaamd gaat over het opgeven van gehechtheid en trots. Kwesties en patronen van dwangmatigheid waarvan men denkt dat men ze heeft aangepakt, duiken opnieuw op in een nieuwe gedaante. Dit kan worden ervaren als een grote strijd met de verleiding, of, meer in het algemeen, de beoefenaar begint op twee sporen te lopen, waarbij hij vrije tijd neemt van de beoefening, voor zelfverwennerij.
Wanneer men op zichzelf vertrouwt om zichzelf te overwinnen, worden de dingen steeds moeilijker naarmate men verder gaat. Om vrij te komen van het zelf moet er een steunpunt buiten het zelf zijn. Om de overheersing van het zelfcomplex te doorbreken, heeft het geen zin om te vertrouwen op constructies die ervan afgeleid zijn. Men heeft iets anders nodig. Daarom wenden de grote religies zich tot de spirituele wereld die daar aan voorbij gaat.
IS DE ANDER WERKELIJK EEN ANDER?
Of iemands conceptie van een andere kracht God of Boeddha of Tao heet, maakt niet veel uit. Het is er al die tijd al geweest, zal er altijd zijn en het maakt niet uit hoe je het noemt.
De uitdaging hier is of iemands andere kracht werkelijk een andere en echt zuivere kracht is of niet. Het ego zal ook zijn trucs uitspelen op het ander kracht-pad en altijd proberen de andere kracht onder zijn controle te brengen.
Voor de spirituele beoefenaar kan dit de vorm aannemen van het geloof dat als hij dit of die praktijk overneemt, hij daardoor de ander kracht kan dwingen om hem te geven wat hij wil. Dit is manipulatie - de weg van de magie. Op zowel zelfkracht als anderkrachtpaden wordt het adagium "Niet manipuleren" op grote schaal toegepast.
Om volledig te accepteren dat andere kracht ANDER is, moet je het ego verslaan. Dit is een kwestie van vertrouwen of toevlucht. "Ik vertrouw mezelf toe aan de Boeddha; ik vertrouw mezelf toe aan de Dharma. Moge ze met mij doen wat ze willen.".
NATUURLIJK
In het denken van het verre oosten is dit alles nauw verbonden met het idee van natuurlijkheid, dat de Taoïsten wei wei wu wei noemen, wat we zouden kunnen vertalen als "handelen zonder te poseren": reageren op de verschillende gebeurtenissen van het dagelijks leven op een manier die inhoudt dat we spontaan handelen, maar geen daad stellen. Met andere woorden, we zijn weer terug bij het niet meer manipuleren.
De waarheid zal ons bevrijden. Dit is op verschillende manieren waar. Zelf is illusie en vervorming. Leven zonder die vervorming is gewoon reageren op de objectieve situatie, die is om op een natuurlijke manier te handelen. Dit doen is zich bewegen binnen de oneindige wereld van het andere, waarvan de parameters buiten ons begrip zijn: een leven van verwondering.
Geplaatst door David Brazier op 15 juli 2019 en vertaald in het nederlands door Vajrapala.
Replies