Er zijn verschillende verhalen over het ontstaan van de Zuiverlandpraktijk. Sommigen zeggen dat de praktijk oorspronkelijk een puur mentale beoefening was en dat pas later de verbale nembutsu de geprefereerde vorm werd, maar ik denk dat dit niet klopt. Mijn eigen indruk is dat de oorsprong van de stijl van beoefening, de nembutsu-stijl, teruggaat tot de tijd van de Boeddha zelf, van Shakyamuni Boeddha, of in ieder geval tot de tijd direct na zijn dood.
Toen de Boeddha stierf, werd zijn lichaam gecremeerd en werden de relikwieën, de as, verdeeld en in stoepa's gestopt. Dit zijn schrijnen, monumenten in verschillende delen van India. En deze relikwieën, deze stoepa's, werden bedevaartplaatsen. Mensen die de grote wijsgeer vereerden gingen naar deze plaatsen; en de manier van verering, de manier van het tonen van respect, was het omcirkelen van de stupa en dit te doen terwijl men de naam van de persoon in de stupa, in dit geval de Boeddha, bezong.
Ik denk dat het een zeer oude praktijk was, die waarschijnlijk ver voor het boeddhisme ligt. Zo toonden de mensen hun respect voor een grote heilige, een grote wijsgeer, en de Boeddha was duidelijk een enorm populaire wijsgeer in zijn eigen tijd. Dus, veel, veel mensen gingen erheen en ze zongen de naam van de Boeddha. Ze aanriepen de Boeddha en ze wensten dat de geest van de Boeddha nog lang in de wereld zou blijven. Ook al is het lichaam van de Boeddha gestorven, zijn invloed, zijn geest moet voortleven en zich over alle werelden uitstrekken. Dit was het verlangen van degenen die door hem waren beïnvloed. Hij had het leven van zoveel mensen veranderd en ze waren allemaal vol dankbaarheid en natuurlijk vol verdriet toen hij vertrok.
Dus, ik denk dat dit de oorsprong is, en dit betekent dat wat we loopmeditatie of wandelen en zingen zouden kunnen noemen, een fundamentele praktijk van het boeddhisme is en er vanaf het allereerste begin is geweest. De bhikkhus waren gewend om te lopen. Ze liepen van plaats naar plaats, en de hele geest van het boeddhistische leven is er een van het lopen op blote voeten in de wereld, weerloos, open, openhartig, van plaats naar plaats, het verspreiden van de Dharma; en dus, de symboliek van het lopen naar het heiligdom van de wijze, het lopen rond het heiligdom van de wijze, dit alles is perfect zinvol voor de mensen van die tijd en het is nog steeds zinvol vandaag de dag.
Het Zuiverlandboeddhisme is geen boeddhisme van hoofdzakelijk stilzitten op een kussen. Het is een boeddhisme van op de been zijn, op de gang zijn.
Mijn eerste ontmoeting met een Zuiverlandboeddhistische tempel was in New York. Ik liep langs Riverside en daar stond een standbeeld van een figuur, en ik dacht: "Dat ziet er boeddhistisch uit!" en dus, ging ik naar binnen en, zeker, het was een Zuiverlandboeddhistische tempel, en de figuur buiten was een afbeelding van Shinran. Shonin - de grote leraar in het Zuiverlandboeddhisme, leerling van Honen, verspreider van de leer in Japan, en het is een standbeeld van hem, lopende op zijn voeten over het platteland.
Zuiverlandboeddhisme is een actieve vorm van boeddhisme. Het is een in-de-wereld vorm van boeddhisme. Het is een Boeddhisme van het verspreiden van de Dharma in het midden van de omstandigheden van deze wereld.
Dus, we trekken verder, we wandelen, we zeggen de nembutsu. Dit is de stijl van het Zuiverlandboeddhisme.
Dank u wel. Namo Amida Bu
Dharmavidya David
Geplaatst door Tineke Osterloh op 1 oktober 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Replies