Mijn ouders namen me mee naar Cyrus toen ik drie jaar oud was; zodoende heb ik het grootste deel van mijn zeer vroege vormende jaren op het eiland doorgebracht. Ik herinner me dat als een vrij idyllische periode, ondanks het feit dat er tegen het einde van die tijd veel politieke problemen waren tijdens de onafhankelijkheidsstrijd van het eiland.

Eerder deze week hebben de mensen op het eiland de explosie gevoeld die plaatsvond in Beiroet, 200 mijl verderop aan de andere kant van de zee. De explosie heeft verschrikkelijke verwoestingen aangericht en de haven van Beiroet verwoest.

Dit komt op een moment dat de situatie voor dat arme land, zo dacht men, nauwelijks slechter kon worden. Beiroet is voor bijna al zijn voedsel sterk afhankelijk van invoer en op het moment van de explosie bevond zich een grote hoeveelheid voedsel in de haven, wat nu allemaal vernietigd is, en de middelen om meer in te voeren zijn veel moeilijker geworden.

Hoe dan ook, Libanon bevond zich reeds in een financiële crisis. Het land is verdeeld door verschillende politieke fracties en er zou sprake zijn van veel corruptie in de regering. Het hele Midden-Oosten heeft met dit soort problemen te kampen, maar in Libanon zijn ze op het ogenblik bijzonder acuut.

Ik voel een grote droefheid en verdriet over wat er met het Midden-Oosten is gebeurd. Als ik eraan terugdenk, heeft het een soort gouden gloed; maar nu lijkt het te zwoegen onder een donkere wolk.

In het boeddhisme wordt ons over vergankelijkheid onderwezen. Alles wat gemaakt, geconfectioneerd, opgebouwd is, zal vroeg of laat uit elkaar vallen, en als dat gebeurt, zal er verdriet zijn. En ik heb zeker veel verdriet over wat er is gebeurd met het gebied waar ik mijn jongste jaren heb doorgebracht: conflicten tussen groepen, bemoeienis van buitenaf, corruptie, economische problemen, en nu daar bovenop nog eens de klimaatverandering enzovoort. Het is niet meer de plek die het ooit was.

En zo'n explosie komt plotseling, in het midden van dit alles, en laat zien dat niets veilig is. Je was misschien iemand die boodschappen deed, of iemand die in de haven werkte. Een vrouw was net aan het bevallen in het ziekenhuis vlakbij. Je gedachten zijn bij wat je aan het doen bent. Je hebt een normale dag, of je hebt een speciale dag, en plotseling: Bang! Alles is veranderd.

Wij zijn kwetsbare wezens. We zijn kwetsbaar in zoveel opzichten en verandering kan elk moment komen, op elk moment. Aan de ene kant is het geen goed idee om in angst te leven voor wat er zou kunnen gebeuren. Aan de andere kant is het ook niet zo goed om in zelfgenoegzaamheid weg te zinken en te denken: Oh, dit zal mij nooit overkomen. Er is een zekere optimale spanning, die de basis is van een goed leven, een gezond leven, een geestelijk leven.

In het spirituele leven hebben we een zekerheid, maar ook de kennis van onze eigen broosheid en kwetsbaarheid, en dit geeft ons medegevoel voor anderen die in dezelfde situatie verkeren.

Die zekerheid is de vrede van de zegen van de Boeddha, die gelijkmoedigheid is.

Die kennis is de wijsheid, en dat begrip voor de positie van anderen is het mededogen. En deze drie samen vormen, als een driepoot, de basis van een boeddhistisch leven.

 

Namo Amida Bu                           Hartelijk dank

Dharmavidya                                David

 

Geplaatst door Tineke Osterloh op 7 augustus 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala

You need to be a member of David Brazier at La Ville au Roi (Eleusis) to add comments!

Join David Brazier at La Ville au Roi (Eleusis)

Email me when people reply –