Het boeddhisme heeft in de moderne wereld een enorme hoeveelheid aan academische wetenschap gestimuleerd en er zijn ontelbaar veel boeken. Zoveel dingen die men kan bestuderen! En dan is er nog het idee van het boeddhisme als een levenswijze, en ik moet zeggen vaak een nogal strikte levenswijze met veel nadruk op morele en ethische kwesties. Vermijd alles wat frivool is! Maar bij dit alles moeten we de dimensie van het boeddhisme die bhakti wordt genoemd niet uit het oog verliezen.
Toen ik in Assam was, sprak ik met de musicoloog. Assam is pas sinds een jaar of 150 hindoeïstisch. Voorheen was het boeddhistisch en volgde een vorm van boeddhisme die vooral gericht was op Amitabha. Deze onderzoeker was ervan overtuigd dat het soort hypnotisch gezang dat nu door Hindoes wordt beoefent (het soort dat je waarschijnlijk associeert met Hare Krishna en zo verder) zijn oorsprong vond in het boeddhisme, dit was een boeddhistische stijl.
Voor zover men kan zien was het boeddhisme in de beginperiode extatisch. Het was poëtisch, het was melodieus, het zat vol met gezangen en liederen. Veel van de leerstellingen van de Boeddha werden in verzen gegeven en dit gaat vaak verloren in de vertaling. Ik kan me herinneren dat ik met een groep boeddhisten op een dak in Delhi zat en dat de vrouwen allemaal een lied zongen waarvan de woorden in vertaling zoiets waren als :
♫ Mijn moeder zal me uitschelden en zeggen dat ik dom ben,
maar ik ga weglopen en me aansluiten bij de buddhasangha. ♫
♫ Mijn vader zal me de les lezen en zeggen dat ik het mis heb,
maar ik ga weglopen en me aansluiten bij de buddhasangha. ♫
♫ Mijn man zal me slaan en zeggen dat ik niet mag gaan,
maar ik ga weglopen en me aansluiten bij de buddhasangha. ♫
♫ Mijn broer zal me opsluiten in een donkere kast,
maar ik ga weglopen en me aansluiten bij de buddhasangha. ♫
En dit werd allemaal gezongen met grote vreugde en gelach en zo.
Weet je, mindfulness betekende oorspronkelijk het hebben van de geest vol van de Dharma en dit betekende dat de Dharma moest worden herinnerd en om het te onthouden gebruikte de Boeddha zang, rijm, beat, ritme.
Wij zouden kunnen zeggen :
"Ik neem mijn toevlucht in de Boeddha,
ik neem mijn toevlucht in de Dharma,
ik neem mijn toevlucht in de Sangha."
Maar in Pali zeggen we:
♫ Buddham saranam gacchami ♫
♫ Dhammam saranam gacchami ♫
♫ Sangham saranam gacchami ♫
... en dit kan worden begeleid door een tamboerijn of een trommel of iets dergelijks.
Hier is een vers uit de Dhammapada:
"De geest is de voorloper van de staten.
De geest is de baas, staten zijn gemaakt door de geest,
Als men spreekt of handelt met een zuivere geest,
Dan volgt er daardoor geluk
Net zoals iemands schaduw die nooit weggaat."
Zoals je kunt zien is dit vrij poëtisch!
Als we naar het Pali gaan, zou dit oorspronkelijk zoiets als dit hebben geklonken:
♫ Manopubbaṅgamā dhammā, manoseṭṭhā manomayā, ♫
♫ manasā ce pasannena bhāsati vā karoti vā, ♫
♫ tato naṁ sukham-anveti chāyā va anapāyinī. ♫
Dus, laten we de muziek van de Dharma niet verliezen!
Laten we het extatische aspect niet verliezen!
Laten we niet zo nuchter worden dat de gelukzaligheid wordt gemist!
De Boeddhaharma was bedoeld om in de geest te worden vast gebeiteld. Soms heb je de ervaring dat een liedje vast komt te zitten in je geest, misschien is het een popliedje en gaat het rond en rond en kun je er niet vanaf komen. Je kent die ervaring. De hele dag door komt dit liedje steeds weer in je geest terug. Zo moet de Dharma zijn. De Dharma zit op die manier in je hoofd: als iets waar je niet van af kunt komen.
De Boeddha schreef 1000 liedjes, waarschijnlijk meer. Dus, ik hoop dat we op een of andere manier iets daarvan terug kunnen brengen in onze praktijk.
Namo Amida Bu Dank u wel.
Dharmavidya David
Geplaatst door Tineke Osterloh op 27 oktober 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Replies