Hier in Frankrijk is de lockdown nu aan de 18de dag. Mensen hebben veel verschillende reacties op deze situatie. Sommige mensen zijn bang, sommige mensen hebben veel angst, sommige mensen zijn depressief. Sommige mensen voelen een soort van vrolijkheid, een uitgelatenheid. Ze zijn ontheven van hun normale verantwoordelijkheden, er is een soort vrijheid in het niet naar het werk hoeven te gaan en zo verder. Anderen zijn door het feit dat ze niet hoeven te werken erg bezorgd en ongerust. Wat gaat er met hun inkomen gebeuren? Zullen ze kunnen overleven? Zullen ze in staat zijn om de stukken weer op te rapen als dit allemaal voorbij is? Zal het ooit allemaal voorbij zijn? Gaan we een andere situatie aan, een ander soort sociale regeling? Zullen sommige dingen die nu gebeuren blijven kleven of zullen ze allemaal gewoon verdwijnen en gaan we terug naar de zaken zoals voorheen?
Iedereen heeft een unieke reactie op de huidige situatie en een blik op wat onze persoonlijke reactie is kan ons veel vertellen, kan zeer nuttig zijn, kan een goede reflectie zijn. Het is een goede meditatie, een naar binnen blikken, een naikan als je wilt. We kunnen zien wat er in ons gebeurt in relatie tot wat we weten, wat we horen in het nieuws, wat we horen van onze vrienden. Misschien kennen we iemand die in het ziekenhuis ligt, misschien zijn we verwant aan iemand die in het ziekenhuis ligt. Misschien is iemand die we kennen daadwerkelijk gestorven. Misschien zijn we bang voor onszelf, misschien zijn we bang voor anderen, enzovoort. Maar vanuit geestelijk oogpunt, vanuit het oogpunt van de praktijk, het geloof, is dit een tijd waarin ons geloof op de proef wordt gesteld. Dit is een tijd waarin we veel te weten komen over de realiteit van ons geloof.
Het is heel gemakkelijk om ons bij een groep aan te sluiten, een idee aan te nemen, met aardige mensen rond te hangen, enzovoort, en te denken dat we een geloof zijn aangegaan, een praktijk, een of andere verbintenis, maar het is pas écht als het getest is dat we weten of het echt is of niet. In mijn geval ben ik gelukkig, mijn geloof heeft stand gehouden in deze situatie. Ik voel me niet bang, ik voel me niet depressief, ik ben er niet door verslagen. Ik zou tegen mezelf kunnen zeggen: "Nou ja, dat is goed, maar je bent gezond op dit moment, wat gebeurt er als je de ziekte krijgt?" maar ik weet ook dat het nog maar een paar jaar is - drie jaar of zo - sinds ik zelf in het ziekenhuis lag met een levensbedreigende ziekte en ik weet dat mijn geloof ook in die situatie stand hield.
Dus deze ervaring van ons eigen proces kan ons vertrouwen geven - geeft me vertrouwen, geeft me zeker vertrouwen - geeft me het gevoel dat wat er ook gebeurt, ik alles krijg wat ik nodig heb om er mee om te gaan, om als het ware een trouwe dienaar te zijn in de nieuwe situatie, wat de nieuwe situatie ook is. Of ik hier nu heel lang afgezonderd blijf, geen van mijn vrienden zie; of ik naar het ziekenhuis word gebracht en aan veel buizen en machines vastzit en veel pijn heb, enzovoort; of ik echt doodga, ik heb er vertrouwen in dat wat er ook gebeurt, het goed met me zal gaan. Ik zal geestelijk in orde zijn. Mijn lichaam mag dan wel lijden, maar ik zal in mijn hart, in mijn geest, in mijn spirit in orde zijn. Dit komt door het geloof dat ik heb. Dit komt allemaal door Namo Amida Bu.
Namo Amida Bu, het enige dat echt en waar is. Al die andere dingen zijn voorwaardelijk, het zijn allemaal omstandigheden, het zijn dingen die voorbijgaan. Het zijn dingen die ons beïnvloeden en dan voorbijgaan. Wij gaan verder, zij gaan verder. Wie weet wat er nu komt? We hebben de situatie niet onder controle. Dat is oké. Grote acceptatie is de aard van Amida Boeddha en als een dienaar en discipel van Amida Boeddha kan ik geloof hebben, en ik kan op mijn gemak zijn, zelfs in deze situatie. Ik hoop dat jij dat ook kunt.
Dank u wel.
Namo Amida Bu
Dharmavidya
David
Geplaatst door Ming Ming Wang op 17 augustus 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Replies