In een aantal van de zoom-bijeenkomsten van dit weekend hebben we het gehad over de relatie tussen of het evenwicht of hoe je omgaat met sterke emoties gesteld tegenover het boeddhistische principe van gelijkmoedigheid. Dit is het soort uitdaging waar we allemaal van tijd tot tijd mee te maken hebben.
We waren het er grotendeels over eens dat wanneer emoties relatief klein zijn - het soort alledaagse emoties, om zo te zeggen - de methoden die we leren, of wat je zelfkrachtmethoden zou kunnen noemen, om bewustzijn te ontwikkelen, een zekere mate van afstand te nemen van wat er gaande is, dingen te relativeren – dat je met deze methoden je evenwicht kunt hervinden en weer de baas worden over de situatie.
Maar de echt krachtige emoties lijken niet erg goed te reageren op dit soort aanpak. Het lijkt niet genoeg te zijn. Als ik zeg sterke emoties, dan heb ik het over woede, terreur, verdriet - dat zijn de grote jongens.
Misschien maakt iemand je het leven wel heel erg zuur en ben je daar woedend over. Het gaat maar door en door en door en door en de emotie bouwt zich op als een groot vuur.
Of misschien wordt wat hij of zij doet wel heel bedreigend en in plaats van vuur voel je een soort ijzige angst voor wat er dan zou kunnen gebeuren.
Of misschien word je verliefd op iemand. In het begin was het gewoon een toevallige affaire, maar dan, beetje bij beetje, zonder dat je het zelfs maar in de gaten had, begon je steeds heviger verliefd te worden op deze persoon en je hebt een geweldige tijd en net als je begint te dromen over toekomstig geluk samen enzovoort, vertelt de andere persoon je dat hij niet hetzelfde voelt en dat hij gaat daten met iemand anders. En plots word je ondergedompeld in een put van verdriet.
Dus, dit zijn de sterke emoties. Wat te doen met die situatie?
In Zuiver Land, zouden we zeggen: offer je hart aan Amida. Dus, in je praktijk: Amida, vandaag, bied ik je mijn hart aan. Het is er op dit moment slecht aan toe, het is gloeiend heet; of het trilt van vreselijke angst; of, misschien, vandaag is mijn hart vreselijk zwaar omdat ik vol verdriet zit. Maar ik bied het je aan. Dit is alles wat ik heb. Dit is alles wat ik heb op dit moment, Ik ben hiermee overspoeld. Ik kan het niet beheersen.
Dus bied ik het aan Amida aan, en ik heb het gevoel wanneer ik het aanbied dat Amida weet wat ermee te doen; dat Amida het vriendelijk ontvangt en dat Amida er een plaats voor heeft in het grotere plan der dingen. Ik pretendeer niet dit schema zelf te begrijpen. Ik weet het niet. Ik ben in onwetendheid. Ik ben een onwetend wezen. Maar ik bied het aan. Dit neemt de pijn niet weg, maar het plaatst hem wel in een soort perspectief, en het geeft me een hernieuwd gevoel van zowel geloof als nederigheid. Geloof in de zin dat ik vertrouw wanneer ik geef, en nederigheid in de zin dat dit aantoont hoe onwetend ik ben, dat ik niet in staat ben geweest de controle te behouden. Ik ben overgeleverd aan deze golven die passeren en ik moet vertrouwen op iets dat groter is dan ikzelf. Dat iets groters is Namo Amida Bu.
Namo Amida Bu Hartelijk dank
Dharmavidya David
Geplaatst door Tineke Osterloh op 8 juli 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Replies