In aansluiting op mijn laatste twee podcasts zou ik willen zeggen dat het doel in dit soort spiritueel leven niet is dat men geen pijn ervaart. Het doel - als we het zo kunnen noemen - is dat je uit een beproeving, wat die ook is, tevoorschijn komt als een wijzer, vriendelijker persoon, nederiger en geloviger. En om dit te laten gebeuren, moet er een soort leerproces plaatsvinden. Ik heb het niet over het soort leren dat je uit een boek doet.
Dus, het hart, de intuïtie, de ziel moet leren. Nu, ik denk dat voor ons allemaal, wanneer we in moeilijkheden komen, een soort van leren begint. Maar al te vaak wordt het leren nooit echt voltooid. En de reden waarom het niet voltooid wordt, is omdat we er van afgeleid worden. We worden er van afgeleid door de dringende drang om aan de pijn te ontsnappen. Dus zijn we erg geneigd om ons vast te grijpen aan een strohalm, om ons vast te grijpen aan een onmiddellijke, maar korte termijn oplossing van een of andere soort.
Dit is de reden waarom mensen die een mislukte liefdesrelatie hebben gehad, in de onmiddellijke nasleep ervan zich vaak in een andere storten, die even ongeschikt of zelfs ongeschikter kan zijn dan die welke zij net achter de rug hebben.
Dit is ook de reden waarom, bijvoorbeeld, iemand die zijn ellende wijt aan de plaats waar hij woont en vervolgens veel moeite doet om zich opnieuw te huisvesten en daarin slaagt en naar zijn nieuwe woning verhuist, maar al te vaak tot de ontdekking komt dat hij zich in de nieuwe woning net zo ellendig voelt als in de oude.
En dit is ook de reden waarom de persoon die zich omringd ziet door tegenstanders en vijanden en die zijn toevlucht neemt tot het voor de hand liggende eenvoudige antwoord om te proberen zich te ontdoen van hen en, misschien, al zijn vijanden uitschakelt of vernietigt, zich dan in een nieuwe situatie bevindt en om zich heen kijkt en ontdekt dat er nog net zoveel vijanden zijn als voorheen, en misschien zijn de nieuwe vijanden zelfs krachtiger, bedreigender, dodelijker dan degenen waar hij voorheen mee te maken had.
Dit soort tredmolen-bestaan wordt samsara genoemd.
Dus, je kunt de pijn niet vermijden. Dukkha gebeurt. Dat is zoals het is. Maar we kunnen er iets van leren, en het soort wijsheid dat we in dit soort processen leren is paradoxaal in de zin dat het gebaseerd is op een bewustzijn van onze eigen dwaasheid, van onze eigen betrokkenheid. Wanneer we ons leven in de war hebben gestuurd, hebben we altijd zelf een rol gespeeld in het hele proces. Dus, het leren dat komt, heeft onvermijdelijk te maken met berouw. Het is een vernederende ervaring, en dit is waarom dukkha de poort is naar het pad. Dit is in wezen de betekenis van de Vier Edele Waarheden.
Als we het lijden op een zodanige manier tegemoet kunnen treden dat we kunnen leren, en diepgaand leren, en volwassen worden, om als een meer volwassen persoon door het hele proces te komen, dan zal de dukkha, het lijden, ons inderdaad op het pad hebben gebracht.
Maar om dat te doen moet men de moed erin houden. Men moet weerstand bieden aan de impuls om naar onmiddellijke verlichting te grijpen, in welke vorm die ook lijkt te komen. En het geloof dat ons in staat stelt om op die manier de moed erin te houden, is de hulp die we ontvangen, de genade van de Boeddha's. Dat is Namo Amida Bu.
Namo Amida Bu Dank u van harte.
Dharmavidya David
Geplaatst door Tineke Osterloh op 10 juli 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Replies