De vorige keer had ik het over de relatie tussen Zuiverland en Zen - Zen en Zuiverland en natuurlijk is het perfect mogelijk voor iemand die de nembutsu beoefent om ook een periode van zazen in te bouwen. Ze passen heel goed bij elkaar en dit is inderdaad een van de meest voorkomende manieren om het boeddhisme in China te beoefenen. Veel Chinezen doen wat ze "dual practice" noemen, wat betekent dat ze Zen en Zuiverland, Chan en Zuiverland samen doen als complementaire praktijken.
Zen is de directe weg naar verlichting en Zuiverland is een natuurlijke praktijk voor iemand die nog niet tot verlichting is gekomen. De twee gaan in die zin samen. Hoewel, als je nembutsu beoefent als Zen-beoefenaar, dan zul je de nembutsu waarschijnlijk beschouwen als een soort koan of je kunt er een koan van maken via de vraag "Wie is het die de naam van de Boeddha aanroept?" of: "Wie aanroep ik als ik Namo Amida Bu zeg?
De koan "Wie is het die de naam van de Boeddha aanroept?" is een van de meest gebruikte in de Chinese Chan omdat de beoefening van nembutsu zo wijdverbreid is geworden in het Chinese Boeddhisme en het werd aanbevolen door de grote meester Xu Yun* die de meest prominente Zen-meester was in het begin van de 20e eeuw.
Dit zijn koans. Het zijn koans omdat ze de intellectuele geest verslaan. De intellectuele geest is een denkkader waarin men de baas wil zijn. Door kennis te hebben, denkt men de dingen onder de knie te hebben. Als ik kennis van iets heb, heb ik er een soort van betovering over uitgesproken, en in die staat denk ik dat ik de meester ben. Dus, het is een vorm van ego-inflatie.
Natuurlijk, verslaat de nembutsu dit soort dingen. Uiteindelijk, nadat ik me in deze koan heb verdiept, met al mijn macht en toewijding, zoals ze zeggen "als een vis met een ijzeren kogel in zijn kaak", kan hij hem niet doorslikken noch uitspuwen, wanneer men er op deze manier mee heeft geworsteld en het einde van zijn krachten heeft bereikt, realiseert men zich dat wie ik ook ben die de naam van de Boeddha roept en tot wie ik ook roep als ik zeg "Namo Amida Bu", betekent dat ‘Alsjeblieft, ik heb hulp nodig! Ik ben maar een gewoon wezen’.
Ik ben maar een gewone sterveling te midden van de meest complexe en moeilijke omstandigheden. Hier ben ik omringd door de oneindige complexiteit van de wereld, van het universum. Ik kijk omhoog naar de sterren en in vergelijking daarmee ben ik niets. Ik ben een stip op een stip. Of een punt op een punt op een punt. Het sterrenstelsel waarin we leven is slechts een stip en ons zonnestelsel is een stip daarbinnen en de aarde is een stip daarbinnen en ik ben een stip op die stip. Ik ben niets.
Dus, waar is mijn kracht om de meester te zijn van al deze dingen? Omdat ik de afstand van hier tot de dichtstbijzijnde ster ken, maakt dat mij een meester van het universum? Nee.
Als ik naar een madeliefje kijk, zal ik nooit de complexiteit van zijn schoonheid begrijpen, maar ik kan nog steeds in ontzag staan en het uit de grond van mijn hart respecteren. En als ik dat doe, wat blijft er dan over qua beoefening? Alleen "Namo Amida Bu" - "Help me alsjeblieft. Ik ben gewoon een bombu die zich in het midden van deze verbazingwekkende wereld bevindt".
Namo Amida Bu Dank u wel.
Dharmavidya David
* XU YUN 虛雲 (1840-1959).
Xu Yun werd op 19-jarige leeftijd gewijd en bracht een groot deel van de volgende veertig jaar door op bedevaart, waarbij hij de verdienste overbracht zodat zijn ouders in het Zuivere Land geboren konden worden. Toen hij 56 jaar oud was, had hij een groots ontwaken tijdens het werken met de koan "Wie noemt de naam van de Boeddha?". Daarna deed hij een wonderbaarlijke hoeveelheid onderricht en herstel van kloosters. Na de communistische overname werd hij vervolgd en gemarteld, maar hij hield vol en met een petitie aan de regering werd de vervolging beëindigd. Hij had een groot aantal discipelen en was de belangrijkste Chan-meester van zijn tijd.
Geplaatst door Tineke Osterloh op 11 oktober 2020 en vertaald door Vajrapala
Replies