Ik was ooit op reis in een gebied met hoge bergen. Ik reed in een oud busje en ging een klooster bezoeken dat aan de top van een afgelegen vallei in de bergen lag. De reis daarheen duurde langer dan ik had verwacht en toen ik uiteindelijk aankwam was het al donker. Het klooster was ook helemaal in het donker, en het was duidelijk dat de bewoners allemaal naar bed waren gegaan. In plaats van ze 's nachts te storen, heb ik gewoon mijn beddengoed uitgerold en achterin het busje geslapen.
s Morgens werd ik wakker in de koele berglucht en voelde me erg opgefrist. Ik stond buiten mijn busje. De bergen waren in wolken gehuld. Je kon niets zien. Het was allemaal zwevende mist.
Ik kon horen dat, niet ver weg, er een grote waterval was en ik dacht "Het is waarschijnlijk prachtig als ik dat zou kunnen zien," maar je kon niets zien.
En toen keek ik op... en er was een breuk in de wolk, en hoog, hoog boven me, was er de top van de nabijgelegen berg. Het was zo'n verrassing, dit licht in de duisternis, plotseling daar, hoog boven me.
Het was het ochtendgloren. Het licht van de zon, met een lichte tinteling, scheen horizontaal op de bergtop. Het was prachtig! Stralend! Glorieus! Ik werd in mijn voetstappen afgeremd. Wat een schoonheid. Ongelooflijk!
Ik kan begrijpen waarom mensen hun leven riskeren om naar zulke glorieuze plaatsen te klimmen.
Te zijner tijd is de mist opgetrokken, de hele berg werd zichtbaar, de waterval ook. Meer glorie ontvouwde zich. Niet zo glorieus, maar toch prachtig.
De monniken werden wakker en ik voegde me bij hen en had een heerlijk verblijf in het klooster.
In de grotere Zuiverland Soetra is er een passage waar Dharmakara Bodhisattva de Boeddha van zijn tijd, Lokeśvararāja Boeddha, ontmoet, en hij zegt daar op een bepaald punt :
Je stralende gezicht, als een bergtop, die het eerste ochtendlicht opvangt, heeft een geweldige en ongeëvenaarde majesteit!
Als ik dit lees, word ik altijd weer meegenomen naar die dag in de bergen toen ik die prachtige bergtop zag.
In het spirituele leven is er een bepaald sentiment dat, zo je wilt, de smaak van het overbrengen is; en deze smaak is het gevoel van ontzag. Natuurlijk is de term "ontzagwekkend" door algemeen gebruik gebagatelliseerd en tegenwoordig spreken we over elk oud ding als "ontzagwekkend". Maar op het spirituele pad komt men dingen tegen die werkelijk ontzagwekkend zijn, en men voelt een ontzag dat diep in het hart doordringt en de steunpilaar van het spirituele leven wordt.
Het meest ontzagwekkende is de Boeddha, de Tathāgata, en je kunt het licht van de Boeddha weerspiegeld zien in hen die het leven van de Boeddha leven. We reflecteren dat licht in de wereld.
Je stralende gezicht, als een bergtop, die de eerste uitbarsting van het ochtendlicht opvangt, heeft ontzagwekkende en ongeëvenaarde majesteit.
Namo Amida Bu Dank u wel.
Dharmavidya David
Geplaatst door Tineke Osterloh op 29 augustus 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Replies