Vanmorgen zag ik een verslag over hoe de burgers van Kathmandu nu voor het eerst in 30 jaar de Himalaya vanuit hun huis kunnen zien. Dat komt omdat de smog is opgeruimd... en dat uitzicht op de Himalaya is adembenemend mooi. Ik herinner me dat ik zelf vele jaren geleden iets dergelijks heb gezien toen ik in Assam was, op het platteland, in een gebied waar geen smog was. Je kunt daar de Himalaya zien liggen. Schitterend, prachtig, zo mooi! Het beneemt je de adem. Dit is een van, je zou kunnen zeggen, de voordelen van de pandemie. Het transport functioneert niet, de fabrieken vervuilen niet. De lucht is schoon, je kunt het inademen, je kunt er doorheen kijken. Verbazingwekkend! We zijn teruggekeerd naar iets puurs dat zo goed is, zo mooi, zo opbeurend, zo geweldig!
Toen las ik een ander verslag over hoe mensen die in ateliers werken, ook in het zuiden van Azië, verhongeren omdat hun baan is verdwenen door de pandemie. Hun banen zijn verdwenen, deels omdat mensen niet kopen en deels omdat mensen niet verkopen. Ze kunnen niet aan de grondstoffen geraken die de kledingstukken vormen die ze stikken. En dus verdwijnen de banen in sommige delen van de wereld. Er is geen vangnet en natuurlijk is het niet oneindig, zelfs als er een vangnet is, kan dat niet eeuwig doorgaan.
Dus dit is de nare, de slechte, de pijnlijke, dukkha-zijde van de pandemie. We kunnen zeggen dat de pandemie sukha en dukkha is. Het heeft een prachtige kant en het heeft een vreselijke kant. Dit is zoals veel dingen in het leven, maar hier is het natuurlijk tot het uiterste doorgedreven, zodat we het duidelijker, scherper zien - de realiteit van het leven. Dit sukha dukkha-leven ligt hier voor ons als een schrille ontlading, op een manier waar we ons normaal gesproken minder bewust van zijn. We nemen zoveel aan als vanzelfsprekend.
Nu ben ik iemand van de generatie die de Baby Boom werd genoemd. We zijn allemaal geboren net na de tweede wereldoorlog. We werden ook wel de Generatie van de Hoop genoemd. Dit was omdat in de nasleep van iets vreselijks mensen plotseling denken dat dit de kans is op een betere wereld. En natuurlijk kwamen er veel goede dingen in de nasleep van de tweede wereldoorlog. Zo werd de positie van de vrouwen sterk verbeterd ten opzichte van hun status voor de oorlog. De ontberingen die de mensen hebben ondergaan, hebben wel geleid tot nieuwe inzichten, nieuwe ontwikkelingen, nieuwe technologieën. Allerlei dingen. Goede dingen kwamen voort uit de slechte dingen. Dit is het leven. Het leven is yin en yang. En de slechte dingen, de goede dingen, ze zijn een soort van verwevenheid. Het een komt uit het ander.
Op dit moment zijn er veel berichten over hoe hetgeen er op dit moment gebeurt - de massale reactie op het coronavirus - aantoont dat de mens grootse dingen kan doen. Ze kunnen in beweging komen, bergen verzetten, zou je kunnen zeggen, als het moet. Sommige mensen zeggen dat dit betekent dat we nu een betere wereld kunnen opbouwen. Natuurlijk is dit waar, maar het is waarschijnlijk niet wat er echt gaat gebeuren. Wat er wel zal gebeuren is dat er goede dingen zullen komen, net zoals er na de tweede wereldoorlog goede dingen gebeurden. Maar ze zullen niet oneindig zijn. Het zal niet tot het andere uiterste gaan, we zullen geen gouden eeuw hebben. Hoewel we misschien een soort van heropleving hebben in de nasleep.
Als je realistisch bent, accepteer je deze dingen en zal je de schoonheid ervan waarderen. Als de wolken verdwijnen, zal je de Himalaya zien. Ah, wat geweldig! En je ziet het lijden en je probeert te doen wat je kunt, als je kunt, als je in een positie bent om daarbij te helpen. Dit is het nobele leven in het midden van Samsara, in het midden van yin en yang. Het goede komt, het slechte komt, Namo Amida Bu. We doen wat we kunnen in de situatie die er is.
Dank u wel.
Namo Amida Bu
Dharmavidya
David
Geplaatst door Ming Ming Wang op 25 Augustus, 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Replies