Dit weekend is het de zonnewende, de langste dag van het jaar, met het meeste licht. Het zou de gelukkigste dag van het jaar moeten zijn; we hebben het maximum aan zonneschijn. Natuurlijk, wanneer het licht zijn maximum bereikt, komt het absolute dieptepunt, het donker, in eerste instantie onmerkbaar, weer terug. Naarmate de dagen vorderen, zal ik geleidelijk aan merken dat de lange lichte avonden waarvan ik heb genoten, geleidelijk aan beginnen te korten. Mijn dochter, die in Nieuw-Zeeland woont, zal het tegenovergestelde ervaren. Vandaag in de Antipoden is de kortste dag, of de langste nacht. Daar zullen de dagen dus geleidelijk aan langer worden.
Dit is net als het principe in de Chinese filosofie van Yin en Yang. Als Yang zijn maximum bereikt, begint Yin opnieuw te verschijnen. Als Yin zijn maximum bereikt, begint Yang opnieuw te verschijnen. Het ene verdringt het andere. Het is een proces van afwisseling.
In de Chinese cultuur kennen ze het boek van de veranderingen, de I Ching. Het zou het boek van de afwisseling kunnen heten. Nu, we hebben de neiging aan te nemen, dat het licht prachtig is en het donker vreselijk. Maar daar kunnen we toch eens bij stilstaan. In de Chinese filosofie is het Yin, het donker, dat vaak het meest productieve, het meest waardevolle is op de een of andere manier.
Onlangs hebben we de ervaring van de pandemie gehad. Nu denken we dat de pandemie zijn hoogtepunt heeft bereikt. Er beginnen nu een aantal zaken terug open te gaan. We keren terug naar een soort van normaal. Toen de pandemie op zijn ergst was, hebben we veel voornemens gemaakt. Veel mensen zeiden: "De dingen zullen nooit meer terugkeren naar hoe ze vroeger waren, er waren veel problemen." Tijdens het hoogtepunt van de lockdown, nam het ecologische probleem af. De lucht was blauw. Er waren geen vliegtuigsporen in de blauwe lucht. Er was geen vervuiling. Je kon de Himalaya zien vanuit Kathmandu. Dit was een prachtig iets en de mensen dachten: "Als de pandemie voorbij is, zullen we niet meer teruggaan naar onze oude levenswijze." Maar straks gaat alles terug open en kunnen we weer reizen, en kunnen we weer winkelen, en kunnen we onze drukke dingen weer doen. De voornemens die we in de donkere tijd hebben gemaakt, zullen snel vergeten worden.
Als het donker is, zijn we dichter bij De Weg. We zijn dichter bij het spirituele pad. Onze geest staat open voor de mogelijkheid van een betere wereld, voor een beter leven. Wanneer de tijden weer gemakkelijk worden, hebben we de neiging om te vergeten. We gaan terug naar onze oude levenswijze. We komen tot een comfortabel compromis.
We moeten onthouden dat het licht helder is, maar het licht is blind. Als je in het licht bent, heb je de neiging om de schaduwen niet te zien, je hebt de neiging om het donker niet te zien. Maar als je in het donker bent, valt zelfs het kleinste lichtje op. Vanuit de Yin positie kun je gemakkelijk Yang zien, maar vanuit de Yang positie verdwijnt Yin. Dus, als we op het hoogtepunt van grote activiteit en bedrijvigheid zijn, worden we zelfgenoegzaam. Maar als we in een periode van terugtrekking zijn, dan zien we nieuwe wegen.
We hebben de neiging om als we aan het donker denken te denken aan de donkere nacht van de ziel. (Deze zin komt van Johannes van het Kruis.) We zien het als een vreselijke tijd, met inspanning en moeite, maar in het gedicht van Johannes van het Kruis is het eigenlijk in de donkere nacht dat de ziel eropuit gaat om God te vinden.
Als we ons in het midden van Dukkha bevinden, is het pad toegankelijk. Als dukkha weg is, is het pad moeilijker te vinden. Het spirituele leven is de poging om het pad te blijven vinden, ongeacht of er licht of donker is. Wat er ook komt, we verwelkomen het, maar we laten ons daardoor niet afleiden van onze diepe intuïtie, van ons fundamentele geloof. Dit is Namo Amida Bu.
Namo Amida Bu Dank u wel.
Dharmavidya David
Geplaatst door Tineke Osterloh op 31 augustus 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Replies