Vraag: Ik heb net je essay gelezen over de eerste van de "12 stappen" in Running Tide nummer 33. Daarin zeg je: "In het Zuiverland boeddhisme geven we toe dat we niet de macht hebben om onszelf te verlichten. Hierin zit een vorm van wanhoop en een vorm van geloof. '
De wanhoop ken ik, dat is zeker, maar hoe kan dat geloof opwekken?
Kort antwoord: er is alleen ruimte voor geloof in anderkracht als we het geloof in zelfkracht opgeven en wanhopen van zelfkracht.
Langer antwoord: eigen kracht, jiriki, "is geloven dat we onze redding kunnen bereiken door onze eigen inspanningen" (hoe we ons dat ook voorstellen). Alle boeddhistische scholen proberen dit soort arrogantie te ontmantelen of vernietigen, maar ze doen het op verschillende manieren. In sommige scholen, zoals Zen, is de strategie vaak om jezelf te dwingen zo groot mogelijke inspanningen te leveren tot je het uiteindelijk opgeeft. Deze verzaking, als deze authentiek is, wordt kensho of satori genoemd. Dit is écht als je in je vlees en bloed voelt dat wat je tot nu toe hebt gedaan nutteloos was. Het is net zoals toen Sakyamuni Boeddha, bij zijn ontwaken, besefte dat wat hij tot dusver had gedaan, "ijdel, verachtelijk en nutteloos" was geweest.
In andere scholen, zoals sommige takken van Theravada, bestaat de methode uit het deconstrueren van het idee van een zelf, deels analytisch, deels door oefeningen of ervaringen zoals lichaam-gebaseerde meditaties, waarbij men de stadia van ontbinding van het lichaam na de dood observeert en visualiseert.
In andere scholen, vooral die van het Zuivere Land dan, ligt de nadruk meer op het innemen van een positie waarin we ons inherent onvermogen erkennen en ervoor kiezen om ons tot de Boeddha’s te wenden. Dit komt heel dicht in de buurt van de 12 stappen methode.
"Sakyamuni Boeddha... vanuit zijn grote mededogen, voorzag iets voor iedereen"
Verschillende benaderingen hebben – zo blijkt - de neiging te passen bij verschillende persoonlijkheden, dat wil zeggen verschillende initiële koans. Al deze methoden net zoals zovele andere, zijn echter rechtstreeks ontleend aan de leer van Shakyamuni Boeddha, die in zijn grote mededogen voor iedereen iets voorzag. Voor sommige mensen die het Zuiverland Boeddhisme beoefenen, is de realiteit van onze persoonlijke beperking - onze bombu aard - vrij duidelijk, terwijl anderen de tijd nodig hebben om tot dat inzicht te komen. Laatstgenoemden beoefenden vaak eerst een andere vorm van boeddhisme. Veel grote meesters van het Zuiverland hebben dit in het verleden gedaan. Ze kwamen naar Zuiverland, na jaren van inspanning om de verlichting te bereiken, via intensieve meditatie of via rigoureuze Vinayana-discipline of een diepe tekstuele studie in een andere tak van het Boeddhisme. Een relatief modern voorbeeld van iemand die hetzelfde deed, zelfs binnen de traditie van het Zuiverland, is Kyozawa Manshi die zichzelf tot de limieten van z’n kunnen dreef om te onderzoeken of het echt waar was dat hij het niet zelf kon.
Laten we ons het voorbeeld van Sakyamuni Boeddha voor ogen houden. Hij had zijn periode van zelfkracht, dat was de periode van ascese. Het was op het moment dat hij wanhoopte en de rijstmelk dronk die Sujata hem aanbood, dat geloof werd gewekt, dat afhankelijk ontstaan werd begrepen en dat bloemen overal uit de lucht vielen.
Zich inspannend om te begrijpen waarom zijn moeder stierf
Sneed hij de melk van menselijke goedheid af
En strafte zichzelf tot zijn ribben uitstaken
Vervolgens, toen hij een oprecht geschenk ontving
Opende hij zich voor liefde
En veranderde de wereld.
Vertaald door Vajrapala
Replies