Vraag: Hoe maken we onderscheid tussen zelfzorg, zelfhulp en zelfkracht? Is het niet belangrijk om ons best te doen om voor onze gezondheid te zorgen, om de gave van het leven te respecteren? Als het leren van zelfhulptechnieken ons kan helpen om - ook in het belang van anderen - beter te functioneren, is dit dan geen nuttige praktijk, zij het secundair aan het reciteren van de nembutsu? Hoe is zelfkracht verschillend dan dit en waarom wordt dat ontmoedigd?
Kort antwoord: Anderkracht (other Power) inspireert ons goed werk te doen en goed werk, daarvoor hebben we een goed voertuig nodig en dat is ons eigen lichaam, spraak en geest.
Langer antwoord: het is zeker waar dat het goed is om te voorkomen dat je onnodige last bezorgt aan anderen en dat betekent dat je goed voor je lichaam en geest moet zorgen. In het klimaat van onze westerse cultuur zijn zelfzorg en zelfhulp echter tamelijk extreem, veel meer dan redelijk en nuttig is. Dit is niet zozeer een kwestie van zelfkracht als van zelfverwennerij. Zelfkracht verwijst naar het vinden van spirituele redding via het vertrouwen op de eigen inherente eigenschappen, maar wat de reclamebureaus aanbieden is geen redding. Dus het eerste wat gezegd moet worden is dat alles wat je zegt in feite volkomen waar is, maar het gaat erover dat in de manier waarop mensen dit tegenwoordig interpreteren, het veel verder gaat dan de letterlijke betekenis. Het tweede punt is dat het gemakkelijk is om terminologie te verwarren. Als we het hebben over anderkracht als reddende genade, betekent dat niet dat anderkracht voor jou het gras zal maaien, voor jou gaat winkelen, of het bleekmiddel zal zijn voor het wasgoed. Zich baseren op anderkracht ontheft niemand van gewone verantwoordelijkheden.
Zelfmacht verwijst eigenlijk naar het geloven dat iemand zijn eigen god is. Het lokaliseert de bron en de plaats van spirituele redding in zichzelf. Anderkracht binnen spiritualiteit, duidt een houding aan om redding te bewerkstelligen die vertrouwt op een gratie die van buitenaf komt. In alledaagse termen kan zo'n genade vele vormen aannemen - er zijn ontelbare dingen om dankbaar voor te zijn - maar vooral de inspiratie die we ontvangen door dicht bij, of geassocieerd te zijn met wijze en mededogende leraren evenals met wat we via engelachtige middelen ontvangen, zoals via visioenen en dromen.
"Eet als je honger hebt, slaap als je moe bent."
Anderkracht inspireert ons om een goed en nobel leven te leiden en geeft ons het vertrouwen dat "alles verzekerd is", wat wil zeggen dat we de uitkomsten niet rechtstreeks door onze eigen kracht hoeven te genereren. We kunnen erop vertrouwen, dat wat voor goeds we ook doen, dit in het grotere plan van het universum, ergens op de een of andere manier, goede resultaten zal opleveren. Als we op zelfkracht vertrouwen, voelen we ons aarzelend en vragen ons af of we de resultaten kunnen garanderen die we bedoeld hadden of wensen, maar als we vertrouwen op anderkracht, aarzelen we niet, want het is allemaal in handen die veel krachtiger en bekwamer zijn dan de onze. We doen gewoon ons deel.
Desalniettemin, om een dergelijke inspiratie uit te voeren, moeten we onszelf in goede vorm houden. We moeten eten als we honger hebben, slapen als we moe zijn, medicijnen nemen als we ziek zijn, oefeningen doen enzovoort. Zelfzorg komt daarom vanzelf. Tegenwoordig ontwikkelen mensen behoorlijk overdreven ideeën over hun 'behoeften' tot op het punt dat zelfzorg al snel zelfverwennerij wordt zodat het eigenlijk ongezond wordt en zeker veel meer tijd, geld en energie in beslag neemt dan het vereist. Dat is een vervorming.
'Zelfhulp' is een term die oorspronkelijk is afgeleid van een boek dat in de Victoriaanse tijd is geschreven door Samuel Smiles. Het was een nogal reactionair boek, dat suggereert dat als mensen arm zijn, dat komt omdat ze zelf niet genoeg moeite doen. Het sluit nauw aan bij de "positief denkende" beweging die beweert dat iedereen dezelfde race kan winnen, als ze maar oprecht genoeg willen. Er zit een kern van waarheid in het idee dat vastberadenheid kan helpen, maar de claim is overdreven. Het resultaat is dat veel mensen onnodig voelen dat ze worden verslagen door hun onvermogen om onrealistische doelen in het leven te bereiken. Feit is dat alle mensen in sociaal en materieel oogpunt niet met gelijke kansen worden geboren.
Bewuste maatregelen voor zelfverbetering zijn goed, verstandig! Er zit niets in het idee van anderkracht dat suggereert dat men niet moet stoppen met roken of dat er iets mis is met het leren van een nieuwe vaardigheid of het aannemen van een gezonde gewoonte. Net zoals een ouder graag ziet dat het kind zich ontwikkelt, maar toch van het kind houdt, zelfs als hij traag is, zijn de Boeddha's altijd blij ons te zien groeien, maar accepteren ze ons volledig zoals we zijn. Wat dit begrijpen bewerkstelligt, is dat het ons gevoel van schuld en falen op lost.
Zelfkracht impliceert over het algemeen een soort perfectionisme. Het is beter een ijverige imperfectionist te zijn dan een aarzelende perfectionist. Ongeacht hoeveel zelfhulp we ondernemen, er zullen altijd bepaalde dingen zijn die we eenvoudigweg moeten accepteren. Vanuit een zelfkrachtpunt is dat een mislukking. Vanuit een anderkrachtpunt is het realisme en een basis voor dankbaarheid, dat zelfs wij, precies zoals wij zijn, zo gezegend zijn.
Replies