Geplaatst door Tineke Osterloh op 6 augustus 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala
Een correspondent heeft me geschreven over het plotselinge overlijden van een goede vriend. In deze tijden van het virus zijn we allemaal, op een bepaalde manier, omringd door de dood. En soms sterven onze naasten, maar in een tijd als deze is het vaak niet praktisch om naar de tempel te gaan om een herdenkingsdienst te houden of om vrienden te ontmoeten. Men moet dus soms iets passend doen wat op eigen houtje kan worden gedaan.
Ik adviseer dat het een goede zaak zou kunnen zijn om iets te maken, wat we een voorouderlijk heiligdom of altaar noemen. Als het in de open lucht is, kan dit een speciale plek zijn die enige associatie heeft met de persoon die is overleden. Of, als het in huis is, kan het een kleine tafel zijn zoals bij een altaar en men zou er aandenkens aan de overleden persoon kunnen neerzetten, misschien een foto.
Dit kan een plek zijn waar je met de overledene in gedachten kunt zijn. Je kunt over hen mijmeren en de nembutsu zeggen of een passende heilige tekst lezen. Je kunt denken aan de herinneringen over de persoon. Je kunt ook direct met de persoon praten. Daarbij zullen er ongetwijfeld dingen zijn die je wenst te delen, herinneringen, ervaringen, emoties.
Men moet ook denken aan de verdere reis van de spirit van de persoon die gestorven is. Als we denken in termen van de Boeddhistische Bardo leer, moet men de betrokken persoon aanbevelen naar het licht toe te gaan, want het licht dat wordt waargenomen in het stervensproces is de onvoorwaardelijke liefde van Amitabha Boeddha.
Aan de ene kant wil men een zekere verbondenheid behouden, een relatie die voortduurt met de persoon die is vertrokken, maar aan de andere kant wil men hen niet tegenhouden op hun verdere reis.
Een ander ding dat men kan doen is een stele maken. Meestal wordt dit gemaakt van een stuk hout dat je in de hand kunt houden, denk aan een stuk hout van ongeveer 30 cm bij 3 cm, maar dit is enkel bij benadering, het maakt niet uit wat de afmetingen precies zijn. Op het hout kun je de naam van de overledene schrijven. Het kan gewoon een simpel stuk hout zijn of het kan zijn dat je het op een of andere manier mooi maakt. Of het kan van steen of een andere substantie zijn. De stele kan dan op het voorouderlijke heiligdom, op het altaar of op het huisaltaar worden gezet, als je een Boeddha-altaar in huis hebt. Dan kun je de stele in je hand houden, als je bij het heiligdom bent als een manier om de overledene te herdenken en je contact met hem te maken.
Traditioneel wordt op de verjaardag van een overlijden de stele van die persoon van het altaar of van het reliekschrijn gehaald en gebruikt in de loop van een herdenkingsbijeenkomst.
Dit zijn allemaal dingen die we alleen kunnen doen. We hoeven niet naar de tempel te gaan of op anderen te wachten om op deze manier een intiem ritueel te vervullen.
Ik hoop dat dit behulpzaam is.
Natuurlijk hoeft men niet te wachten tot er een crisis is van iemand die stervende is om een voorouderlijk heiligdom op te richten. Je kunt dit elk moment doen. Je kunt dit nu doen. En je kunt er de aandenkens op leggen van degenen die misschien vele jaren geleden zijn gestorven. En je kunt een speciale band met die mensen creëren door middel van dit soort eenvoudige rituelen. Het herdenken en celebreren van de levens van hen die gestorven zijn, die al zijn overgegaan, is een belangrijk onderdeel van het Zuiverlandboeddhistische ritueel en de praktijk. We sturen hen goede wensen en verdiensten voor hun verdere spirituele reis.
Namo Amida Bu
Dank u wel.
Dharmavidya
David
Replies