Ik denk dat het C.G. Jung was die de term "Mid-Life Crisis" bedacht heeft.  In zijn systeem ging het om zijn idee van psychologische types. Jung ontwikkelde een typologie van persoonlijkheden of psychologische functies, die gebaseerd was op vier verschillende typen. U herinnert zich wellicht dat Sensei Joshin Althouse ons onlangs een lezing gaf over een boeddhistisch systeem dat berust op een typologie van vijf verschillende typen. Precieze details van het begin en het einde van het ene type en hoe het verschilt van een ander type zijn niet zozeer het kritische punt. Het onderliggende idee is nuttig.

Jung redeneerde dat als we door de adolescentie gaan en het volwassen leven ingaan, we een manier moeten ontwikkelen om met de moeilijkheden, de geconditioneerdheid van de wereld om ons heen om te gaan. We ontwikkelen een stijl die werkt. Sommige mensen hebben een meer intellectuele stijl, andere zijn meer emotioneel, weer andere zijn meer gericht op "de klus te klaren", weer andere zijn meer sociaal, menselijk. Er zijn verschillende manieren om verder te komen in de wereld.

Elk van deze manieren houdt de ontwikkeling van een bepaald aspect van iemands natuurlijke talent in. Omdat we in principe een beetje een lui soort wezen zijn, zullen we wanneer we een manier hebben gevonden die werkt,  niet veel moeite doen voor andere vaardigheden waar we minder gebruik van maken. Als je je kunt redden door gezellig te zijn, waarom zou je dan hard werken? Als je je kunt redden met goede ideeën, waarom zou je dan je emoties ontwikkelen? ...en zo verder.

Dus, dit betekent, dat we vaak een fase in het midden van het leven bereiken, waarin we redelijk succesvol zijn geweest, waarin we ons hebben aangepast aan de sociale wereld, maar waarin grote stukken van onszelf onontwikkeld blijven. De zeer emotionele persoon heeft misschien zijn intellectuele vermogen niet ontwikkeld; de persoon die zeer actief is, krijgt dingen voor elkaar, heeft misschien zijn sociale vaardigheden niet zo goed ontwikkeld, ... en zo verder.

En Jung vond dat dit betekende dat - zoals hij het uitdrukte - de onontwikkelde vaardigheden in de schaduw werden geduwd. Ze waren in het onbewuste deel van de persoonlijkheid gegaan.

Maar naarmate men een bepaalde leeftijd bereikt, realiseert men zich dat het leven niet eeuwig duurt, dat er slechts een beperkte hoeveelheid tijd overblijft. Dit betekent dat de delen van de persoonlijkheid die als het ware aan de kant zijn geschoven of plaats hebben gemaakt om andere delen van de persoonlijkheid te laten schitteren, beginnen te ageren. Ze beginnen te zeggen: "Wanneer is het onze beurt? Wanneer komt onze kans?"

En vaak is er rond het midden van het leven een soort revolutie in de persoonlijkheid. De schaduwpartijen laten zich gelden, komen op de voorgrond, en plotseling zijn dingen die eerder voor de hand lagen niet meer vanzelfsprekend. De persoonlijkheid verandert, er is een soort omwenteling. Dit alles in een poging van de persoonlijkheid om zijn volledige ontwikkeling te bereiken: de psyché wil een allesomvattende staat bereiken, die Jung Individuatie noemde, wat Boeddhisten het Voltooien van de Mandala zouden kunnen noemen, of iets van die aard.

Dus, mid-life crisis, de tijd waarin de kant van zichzelf die relatief slapend is gebleven naar voren komt en waardoor nieuwe dingen mogelijk worden, nieuwe constellaties, nieuwe acties, nieuwe wegen.

Een interessante tijd! Soms gooit de zakenman het allemaal overboord en gaat naar Tahiti en begint te schilderen. Nou, dat is de midlifecrisis.

Namo Amida Bu   Dank u wel.

Dharmavidya                    David

Geplaatst door Tineke Osterloh op 4 oktober 2020 en vertaald in het Nederlands door Vajrapala

 

You need to be a member of David Brazier at La Ville au Roi (Eleusis) to add comments!

Join David Brazier at La Ville au Roi (Eleusis)

Email me when people reply –